بعد از بحث‏هاى طولانى که با برخى از اهل تسنن درباره شیعه و حقانیّت و ولایت بلافصل امیرالمؤمنین مى‏شود، و بعد از آن که ادله امامت و خلافت آن حضرت از جمله حدیث غدیر ملاحظه مى‏گردد و پى به صحت سند و قوّت دلالت آن برده مى‏شود، آخرین سؤال یا اشکالى که از طرف اهل سنت مطرح مى‏شود این است که چه شد که با وجود این هجم از آیات و روایات در شأن و امامت علی(ع)، صحابه به آن‏ها بى اعتنایى کرده و توجّهى به آن نکردند؟ على بن ابى‏طالب(ع) را رها کرده و به سراغ دیگران رفتند و آن‏ها را به خلافت برگزیدند؟ آیا اعراض مردم سبب سست شدن روایات نمى‏شود؟